کال ایمون

کال ایمون

به نام خدا. این حیوان از بس کم تحرّک و در خوابه، مشهور شده به «تَنبل». حالا برم سراغ کال ایمون. در روستای دارابکلا این اصطلاح هم کاربردی مذهبی دارد و هم حیثیتی و اجتماعی و تَبارسنجی. کال یعنی خام و ناقص و کم. ایمون شکسته شدۀ واژه ی ایمان است. روی هم می شود: ناقص الایمان. کم ایمان. کال ایمان. حالا کِی ها اینو می گن؟ این موقع ها:

پسره رفته خواستگاری. گَت ننا می گه: هی ی ی ی وِره زن ندین؛ وِه کال ایمونه.

گَعده می گیرن (اغلب هم، زنان) و دور هم، هی کَرِ همه را هوا می کنن و از همدیگه می پرسن فلانی چیطی هسّه؟ یکی یکی می گن هعچی، کال ایمونه. تنبله. خات و خو دره همش. تکون نخانّه شِه جاجه.

خودِ درون خانوادگی هم به بچه ای که برای نمازصبح تنبلی کنه بیدار بشه، می گن کال ایمون. تنبله.

اساساً کال ایمون، به اونایی گفته می شود که نسبت به مسائل دینی و شرعی کم توجه اند و به عبادت و شرعیات میل و رغبت چندانی ندارند و به قول معروف یک خط در میان قبله می ایستن. نه آن که منکر و جاحد باشند، نه. اساساً تنبل اند.

(دامنه دارابکلا)