چَفت سر

چفت سر

حاج اصغر هادی چَفت. عکاس: جناب یک دوست

به قلم دامنه. به نام خدا. قسمت 208. چَفت سر و کومه. دارابکلا چند چفت داشت. چفت های قدیمی و مشهور. چفت همان کومه و بِنه است. این که چرا می گویند چفت، به نظر من علتش این بوده وقتی گوسفندها پس از چَرا، غروب به چفت و کومه بازمی گشتند، وَره (=برّه) از مادرش شیر می چَفت. (=می مَکید).

البته صاحب دام نیز، در همین مکان یعنی چفت و  آغُل و منگل و بّنه سر، شیر می دوشید لول و دُوو می زد.

چند دارابکلایی _که دامدار بزرگی بودند_ چفت های مشهوری داشتند که گویی اینک آثاری از آن باقی نمانده است. مانند: حاج اسملِ چفت در آقااسیوپیش. حاج قاسم چفت در اربابی صحرا. حاج اصغر چفت در پایین صحرا. اُومونی چفت در تشی لَت. آغوشی چفت در لی لم اُوسا. گو بِنه حاج باقر آهنگر در چیلکاچین.

چَفت اساساً یعنی مکیدن. میک زدن. خوردن. آشامیدن. حال می خواهد چفت سر باشد، یا در دامن مادر که نوزاد پستانش را به امر غریزی چفت می زند. چفت و چفت زدن زیباترین تصویر و شیرین ترین صحنه است.

(قلم قم دامنه دوّم)