اَمِه کلّه مِنجول دَکته

اَمِه کلّه مِنجول دَکته

به نام خدا. این لغت در زبان و گویش دارابکلایی ها یک نوع اعتراض و برائت جویی ست.

وقتی خونه عینِ زنانه حموم بشه؛ می گن: اوووه اَمِه کلّه مِنجول دکته.

هرگاه یکی پُرچونه پیدا بشه فرطّه فرطّه ورّاجی بکنه؛ می گن: هی مِه کلّه مِنجول دَکته.

وقتی صدای برنامه های درهم برهم تلویزیون میلی منزل را و یا پخش اِجرغِریبی آهنگ های ماشین را، روی ماکزیموم _یعنی آخرین حدّ صدا_ می ذارن؛ می گن؛ آهای اوهوی اَم کلّه مِنجول دَکته.

و نیز هر کی هی پکّه پکّه کنه و قانع هم نوُونه؛ می گن: اووه وع! اَمِه کلّه مِنجول دَکته.

بقیه خود ردیف کن و بنال.

آری، این خاصیت مِنجول است؛ کرمی که ریشه و طوقۀ درخت را می جَود و می مَکد و می پوکاند.

(دامنه دارابکلا)