گینگ گینگ

گینگ گینگ

به نام خدا. لغت شایع دارابکلایی هاست. و همه به نوعی با آن انیس اند. در گینگ گینگ فرد به زمزمه ی درونیات خود مشغول می شه. و در  وک وکی (که در پست بعدی شرحش می کنم) فرد از سوی فردی مقابل به این صفت زشت متهم می شه که چقدر بر سر هر چیزی  پک پک یا وک وک و یا ذر ذر می کنه. حالا کمی توضیح می افزایم.

دارابکلایی ها چون در محیط مذهبی و حریم آخوندها و روحانیان و قرآن دانان و مادران قصه گوی قدیمی پرورش یافته و می یابند، اساسا اهل گینگ گینگ هستند. آخوند چون دائم به فکر وعظ و منیر و نصایح مردم است، همیشه در درون خود مفصّل به منبر می رود و زمزمه و به عبارت خودمونی گینگ گینگ می کنه.

قرآن دانان محل هم مثل آخوندها هستند و با ورد و گپ درون و گینگ گینگ دلخوش اند. ماها هم همگی در خلوت دلمان هی می خوانیم و هی با خودمان گپ می زنیم، این نوع مکالمه ی درون نهادی را دارابکلایی ها گینگ گینگ می گویند. مثالی می زنم:

ما در نوجوانی وقتی می خواستیم از قندان خونه قند بقاپیم!، اول گینگ گینگ می کردیم تا فضایی مساعد بیآفرینیم تا راحت از دست خواهران و مادرمان، قند بدزدیم آخه آن وقت ها شکلات کجا بود! این گینگ گینگ کمک می کرد، حواس طرف پرت بشه ما به قندان و قندش دستبرد بزنیم. گینگ گینگ های خوش هم داریم. مثل ذاکرین و نوحه خوانان که آنقدر پیش خود گینگ گینگ می کنند تا به میکروفون فرداشب برسند.

گینگ گینگ تمرین خیالات درون هم هست. یک قدرت ماورائی هم داره. مثل برخی از خلَجانت ذهنی و الهامات کشفی و... .

(دامنه دارابکلا)