چسِن انجیر

چسِن انجیر

(منبع عکس)

به قلم دامنه. به نام خدا. قسمت 210. چسِن انجیر. دارابکلا چند نوع انجیر دارد که هر کدام مزّه و طعم و خاصیت خاص خود را دارد و معمولاً مردم آن را اَنجیل تلفظ می کنند نه انجیر:

سیوه انجیر که سرکه اش عالی ست.

اِسبه انجیر که خیلی خوش خوراک است.

میوه انجیر که فوق العاده و پاییزه است.

خر انجیر که قطور و بی دِله است.

سه فصل انجیر که زودرَس و نوبَر است.

چسِن انجیر که اساساً غیرقابل خوردن و پسپلوک است.

گرچه از دیدِ مردم محل، چسِن انجیر از آن نظر چسِن است، که بی ثمر است و نمی پزد و خورده نمی شود و اساساً پِسپلوک و بی مغز باقی می ماند و هیچ وقت بزرگ و پخته نمی شود، ولی همین چسن انجیر خوراک چندماه پرندگان و درندگان است و ما از ثمرات و حکمت آن بی خبریم. زیرا ممکن است رزق و روزیِ مخفیِ سایر جُنبندگان باشد و ما بی خبریم.

گویا انجیر وقتی قلمه نخورد و هرَس و حراست نشود و کاملاً خودرو باشد، چسن می شود. مردم معمولاً کسی را که بی خاصیت باشد، می گویند: هِه وِه چسن انجیر سَره!

 (قلم قم دامنه دوم)