وِن لامیزه رِه دَوِن

هع وِن لامیزه رِه دَوِن

به نام خدا. این جملۀ امریه، از جملات رایج دارابکلایی هاست. یعنی دهن طرف را ببن. حالا این اصطلاح فرمانیه ی دارابکلایی ها کی کاربرد دارد؟ باشه. می گم؟ در اینجاها که مثال می آورم کاربرد داره:

زمانی که کسی شورش را در بحث و دعوا و مرافع در آورد می گن: هع وِن لامیزه رِه دَوِن.

زمانی که تلویزیون مثلاً داره چرند و پرند می بافه می گن: هی وِن لامیزه رِه دَوِن.

زمانی که یکی از بس دروغ ببافه و دیوار ترَگ بگیره می گن: هوی وِن لامیزه رِه دَوِن.

زمانی که دهن به دهن شوند که مشت و لگد سر برسَد می گن: او وَه وِن لامیزه رِه دَوِن.

برخی هم می گن: وِن لاچّه رِه دَوِن.

برخی هم می گن: وَه وِن لامیزه رِه میس دکون. (میس یعنی مُشتِ ریز میز)

برخی هم می گن: وَه وِن لامیزه رِه گال میس بَزن. (گال میس یعنی مُشتِ دُرشت مُرُشت)

(دامنه دارابکلا)